Dekarbonizacja gospodarki, jako jeden z pięciu priorytetów unii energetycznej, został zawarty w komunikacie Komisji Europejskiej zatytułowanym „Strategia ramowa na rzecz stabilnej unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce w dziedzinie klimatu”. W świetle dokumentów Unii Europejskiej dekarbonizacja oznacza eliminację emisji CO2 ze względu na ich szkodliwość dla środowiska.

UE formalnie nie zakazuje stosowania węgla w procesach spalania np. w energetyce, jednak system wymagający zakup uprawnień do emisji CO2 najbardziej obciąża właśnie energetykę opartą na węglu, która emituje najwięcej CO2. Koniec systemu darmowych uprawnień do emisji dla energetyki węglowej może więc spowodować drastyczny wzrost cen energii z węgla i tym samym upadek tej dziedziny gospodarki, jej dostawców (kopalnie) oraz części odbiorców, którzy mogą przestać być konkurencyjni w razie konieczności zakupu droższej energii. Dotychczasowa strategia eksploatacji paliw kopalnych przesuwa się w kierunku wykorzystywania odnawialnych źródeł energii (OZE).

Zużycie energii elektrycznej w gospodarstwach domowych zależy od wielu czynników, m.in. indywidualnych przyzwyczajeń, stylu życia mieszkańców, liczby i wieku urządzeń elektrycznych, liczby domowników itd. niemniej jednak ciągły postęp i rozwój nowych technologii przyczynia się do wzrostu zapotrzebowania na energię.

Wszystkie te czynniki zewnętrzne jak: zmieniający się klimat, nowe przepisy Unii Europejskiej związane z dekarbonizacją, odejście od paliw kopalnych, a w przypadku Polski od węgla kamiennego i brunatnego, rozwój nowoczesnych technologii w każdej dziedzinie życia, wymagającej dużej ilości czystej energii, będą powodowały gwałtowny wzrost cen zarówno energii cieplnej jak i elektrycznej.

Od początku powstania programu „From Field To Energy” 2012 jego głównym celem było zmniejszenie ubóstwa energetycznego na terenie Polski.

Dziś ten program ewoluował wraz ze zmieniającą się sytuacją oraz analizą rynku dokonaną przez polsko-norweskie instytuty badawcze.